مدرسه

روز اول مدرسه ذوق و شوق نداشتم ولی باز با دیدن دوستام خوش حال شدم.و قتی هم که زنگو زدن تا بگن کی تو چه کلا سی هست تا ساعت ۹:۳۰ صبح توی حیاط مدرسه نگهمون داشتن .(پاهام مثل چوب خشک شده بود و چشمام هم از شدت نور داشت کور میشد)بالا خره که رفتم سر کلاس دیدم خیلی تعداد بچه های پارسال  توی این کلاس کمه و یکیشونو که باهاش نسباتا دوست بودمو پیدا کردم و کنارش نشستم و بعد چند دقیقه بود که منو اون فهمیدیم که چه جای وحشتناکی افتادیم .دانش اموزا عین ماست و مثل مجسمه نشسته بودن  و هیچ کس حتی راجب درس هم یه سوال نمی کرد.(انقدر ساکت بود که اگه یه پشه میومد تو کلاس همه صداشو میشنیدن)

معلممونم حتی حوصلش سر رفته بود و گفت درس تموم شد هر کاری می خواین بکنین بازم هیچ کس هیچ کاری نکرد معلممون کم کم داشت خوابش میبرد من و دوستم هم داشتیم به هم میگفتیم کاش می تونستیم توی کلاس سه چهار باشیم و کم مونده بود که از عصبانیت سکته کنیم که معاونمون اومد و گفت دو نفر معدل بالا باید  برن کلاس سه چهار و اسم منو صدا زد و منم از خدا خواسته گفتم باشه و دوستم هم با کلی خواهش و تمنا و گفتن معدلش که نسباتا خوب بود با من اومد و الان تو کلاسی هستیم که بیشتر دوست های صمیمیم و البته کسایی که همیشه از معلما سوتی میگیرن و کاری میکنن کل کلاس بخندن هستم

اگه ایرادی توی تایپ دیدین تخصیر من نیست کیبورد خرابه